ne kadar yüksek tuttuğunu, ona ne kadar ehemmiyet verdiğini gösterdiği halde, edip ve şairler hakkında muhtelif dramlarındaki ehemmiyet vermeyiş ve küçük görüşler, onun matbu eserlere karşı lâkaytlığını gösterir. Ve bu adamın el yazısıyla dramı mevcut değildir diye birçok şüphelere düşmek, yukarıdaki izahattan sonra sahiden gülünç olur. Shakespeare, zamanında hiç de az takdir edilmiş bir kimse değildi. Birçok budalaların yaşayıp yaşayamadığından şüphe ettikleri bu adamdan, muasırları birçok yerlerde bahsetmişlerdir. Zamanındaki insanların kendisi hakkında 225 tane sözü, yani mevzubahis edişleri, hükümleri, telmihleri(anıştırmaları) kaydedilmiştir. Bunlar bir kitap halinde toplanmış olarak bu gün her bilgi isteklisinin ifadesine konulmuştur. -1- Francis Meres 1598'de çıkardığı (Pallas hâzinesi - Palladis Tamia) isimli kitapta Shakespeare'i eski klâsiklerle aynı dereceye koymakta ve "dostları arasında dolaşan şeker gibi tatlı soneler -2- ve on iki dramın muharriri olarak zikretmektedir. Daha o zaman lisandaki üstatlığını da takdir etmiştir: (İyi kurulmuş cümle - Fine filed phrase). Meres, kudretinin en yüksek misâllerini vermiş olmadığı bir devrede bile onun hakkında şöyle diyor: "Nasıl Euphrobus'un ruhunun Pythagoras'ta yaşadığı söyleniyorsa, Ovid'in tatlı ve lâtif ruhu da, tatlı dilli Shakespeare'de yaşamaktadır. Bunu onun "Venüs ve Adonis"i, "Lucrezia"sı ve hususî dostları arasında dolaşan tatlı soneleri isbat eder..."

-1-Munro: The Shakespeare allusion-book.
-2-His sugred sonnets among his private friends.

Shakespeare'in devrindeki şahsiyeti hakkında bir fikir vermek için, o zamanın şairlerinden Robert Greene'in bir yazısını alalım. Greene bu yazıda üç dostunu, yani o devrin en mühim üç edibi ve şairi olan Marlowe, Nash ve Peele'yi bu yeni doğan yıldıza karşı dikkate davet ve ikaz ediyor: "İşte uçmak üzere olan bir karga ki, bizim tüylerimizle mücehhezdir(donanmıştır) (ve kendi kaplan kalbi ile)* bir aktör postuna bürünmüştür. Zannediyor ki bizim en iyilerimiz kadar bir 'blanke verse' (beş aksanlı mısra) yazabilir. O tam manâsıyla bir hezarı fendir. -4- Kendi kanaatince de yegâne sahne sarsıcısıdır (Shake Scene).**" Shakespeare'in cahil olduğu iddiası da birçok aklı başında insanları yanlış yola sevk edecek kadar çok yayılmıştır. Okuması yazması pek az, malûmatı pek noksan olduğu rivayeti birçokları tarafından basit bir hakikat olarak kabul edilmektedir. Halbuki bu koskoca kanaatin, bu dev gibi yanlışlığın aslının ne olduğunu bilmek insanı katılarak gülmeye sevk eder. Bu saçma kanaat, "Ben Jonson'un, Shakespeare'in 1623'te neşredilen ve 'Folio nüshası' diye meşhur olan külliyatı asarına 5 yazdığı bir mukaddemede(önsözde), şairi göklere çıkarırken söylediği bir cümleden doğmuştur. Ben Jonson, emsali dünyaya gelmemiş bir adam olarak anlattığı Shakespeare'e hitap ederek: "Gerçi sen biraz Lâtince ve daha az Yunanca biliyordun, fakat büyüklük senin kendinde idi ve bunun önünde, Yunan ve Roma'nın gürleyici dahileri, eğilmelidir" diyor.
* Shakespeare'den bir cümle.
4 Elinden birçok iş gelendir.
** Shakespeare ismi ile cinas.
5 "Tüm eserleri"ne.
İşte Shakespeare'in bütün cehaleti, Ben Jonson'un bu "sen biraz lâtince ve daha az Yunanca biliyordun" cümlesinden anlaşılmaktadır;
asırlardan beri birçok kafalarda yer eden, hattâ aksi düşünülmeyen bu yayılmış kanaat işte bu kadar gülünç bir membadan köklerini almaktadır. Zavallı Ben Jonson, en masum cümlesinin en sevdiği adam hakkında en sıkılmaz bir iftiraya kök olacağını bilseydi ne kadar üzülürdü. Bu misâl bile, insanların bazan ne kadar şümullü(kapsamlı) hatalara düşebileceğini gösterir. Zaten şairler 
hakkındaki hükümleri şairler, şiir tabiatı olanlar, şiiri sevenler değil de, âlimler ve edebiyat tarihçileri vermeğe başlayalı bu nevi hükümler bu kadar manâsız, yersiz, saçma